Işıklı caddelere ulaşabilmek…
Yazara göre, “ZAMANIN ÖLDÜĞÜ GÜN”
Cehennem kapıları bir kez açıldığında bilincimizin derinliklerinde hep açık kalır. Nereye kaçarsak kaçalım o kapı hep çağırır.
Bu kitapta dipten gelen insanların yolları kesişiyor. Yaralarını gizleyerek yola devam etmeye çalışan mağdurlara dünya yol verse bile incinmiş kimlikleri, geçmişleri yol vermiyor. Yaşama evsiz, yuvasız, sevgisiz başlayanlar içlerindeki yoksunluk duygusundan kurtulabilir mi acaba?
Ümmühan karabasanlarında insanların olduğu ışıklı caddelere ulaşabilse, kurtulacaktı ama karanlık sokaklar hep başka karanlık sokaklara çıktı. Yıllarca ne kadar koşarsa koşsun hiçbir rüyada o güvenli, aydınlık caddelere ulaşamadı
Doğduğundan beri değersizliğinin vurgulandığı ortamlarda yaşayan, yakın çevresinden sevgi, özen yerine aşağılama gören her insanın doğal tepkilerini gösterdi Ümmühan. Zihnindeki şartlanma “eğer birisi böyle bir tonda bir emir verirse senin görevin bu buyurgan sese itaat etmektir” diyordu. Zamanın öldüğü gün, kitapçılarda
